Wczoraj i dziś przeżyć wspólnie

Dom mieszkalny

Typ domu mieszkalnego tak zwany "Ernhaus". Ten typ domu mieszkalnego posiada korytarz w poprzek domu, wewnątrz znajdowało się zwykle przed 1800 roku pomieszczenie z "czarną kuchnią".
Właścicielem i budowniczym na tej działce "Heerstrasse 10" był "Dorfschulze Schmidt"(sołtys). Nazwa "Berg-Schmidt" wynikneło z okoliczności, że ta zagroda jako jedyna zachowała się bo i położona na wzgórzu i z konieczności odróżniała się spośród pozostałych rodzin "Schmidt". Zagroda w całości była typowym średniorolnym gospodarstwem.
Po roku 1875 zaistniały okoliczności gospodarcze, pozytywnie wpływające na zagrodę. Do najważniejszych czynników należy budowa ulicy "Heerstraße" od Bad Freienwalde do Frankfurtu nad Odrą oraz sieć kolejowa do Frankfurtu nad Odrą z przystankiem w Altranft od 1880 roku. Sytuacja gospodarcza zagrody Berg-Schmidta musiała się rozwijać pomyślnie, bo w 1892 r. staneła druga stodoła z cegły na podwórzu.

Rekonstruowanie
W trudnych warunkach udało się zrekonstruować i odtworzyć ten dom mieszkalny jako pierwszy obiekt skansenu. Po trzyletnim zamknięciu został on otwarty ponownie 1 kwietnia 1999 roku.
Założona teraz, niewidoczna dla zwiedzających instalacja termostatyczna dba o utrzymanie stałej temperatury i wilgotności powietrza. W ten sposób są zachowane optymalne warunki dla wystawy muzealnej.

Pomieszczenia
W odnowionym budynku po roku 1830 zawędrowało pomieszczenie obok korytarza w stronę podwórka. W ten sposób powstała biała kuchnia oświetlona oknem i masywnym, otwartym kominem. Później, również przy okazji przebudowy, zbudowano elegantszy okap ponad kuchnią murowaną.

Do kuchni przynależy też spiżarnia od chłodniejszej północnej strony. Od ulicy znaduje się mieszkanie dożywocie byłego gospodarza, złożone z pokoju i komórki.

Dla sprostania wymogom nowoczesnym w roku 1830, środkowa ściana była przesunięta w stronę podwórka, aby powiększyć pokój od strony ulicy. Duży pokój był rozbudowany kosztem mniejszego, położonego od strony podwórka pokoju.

Na szczytach znajdowały się komórki, króre służyły za nieogrzewane sypialnie. Widoczna jest też, jako typowa dla epoki, piwnica z kamienia polnego z sufitem z bali drewnianych, służąca do przechowania zapasów, jako miejsce do kwaszenia i peklowania.

Dom został w obecnej formie odtworzony zgodnie ze stanem z 1850 roku. W tym momencie ściana od ulicy miała większe, otwierane na zewnątrz okna. Od strony tylnej zachowana była stara struktura fasady.